Δωμάτιο Πανικού: η αγκαλιά.

(photo by Diletta)

VII

"Φοβάμαι" σε ακούω να μου λες.
Η φωνή από μέσα σου ηχεί σταθερή όμως ξέρω πως αν φυσήξω ελαφρά, αυτό το φρούριο της φαινομενικής ευστάθειας θα διαλυθεί. Θα πέσει στο έδαφος.
Δεν θα σε φυσήξω όμως.
"Κι εγώ φοβάμαι" σου απαντώ.
Δεν θα σε φυσήξω γιατί ο φόβος δεν πεθαίνει με τη βία αλλά με τρυφερότητα και εμπιστοσύνη.
"Δεν είσαι μόνος σου σε αυτή την ψυχολογία αμφιβολίας. Ξέρω πώς είναι να κλείνεσαι στον εαυτό σου."
Με κοιτάς σιωπηλά.
"Δεν θα σε τραβήξω βεβιασμένα έξω από το φρούριό σου. Δεν θα σε πιέσω να το εγκαταλείψεις διότι ξέρω πως αυτό θα φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα. Ξέρω πως αυτό θα εδραιώσει κι άλλο τα θεμέλιά του και τότε όλα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα."
"Ξέρεις.. μόλις συνειδητοποιήσω στο ελάχιστο πως αισθάνομαι κάτι παραπάνω.. κάτι που με καθιστά ευάλωτο.. πανικοβάλλομαι."
"Και κλείνεσαι."
"Και κλείνομαι."
"Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε καταλαβαίνω. Όλη μου τη ζωή την πέρασα κλεισμένη στον εαυτό μου. Όλες μου τις μέρες τις πέρασα κλειδωμένη στο δωμάτιο πανικού που φυλάω στο μυαλό μου. Είναι.. είναι όμορφο που μοιάζουμε τόσο. Είναι όμορφο που κρύβουμε και οι δύο μέσα μας από ένα δωμάτιο που καταφεύγουμε όταν δεν είμαστε σίγουροι για το πώς να αντιμετωπίσουμε τη πραγματικότητα."
"Είναι όμορφο να φοβάσαι;"
"Είναι όμορφο όταν παύεις να φοβάσαι."
Σε κοιτώ. Είσαι τόσο όμορφος. Είναι σαν να έχεις αναδιαμορφώσει τον ορισμό της ομορφιάς, είναι σαν η ομορφιά πλέον ορίζεται σύμφωνα με εσένα.
"Ξέρω, νομίζεις πως υπερβάλλω."
"Ναι, αυτό πιστεύω."
"Πως όλα αυτά είναι παροδικά."
"Ναι."
"Ξέρεις τι είναι παροδικό; Ο χρόνος. Το τώρα. Νιώσε πόσο γρήγορα κυλάνε τα δευτερόλεπτα. Όλα τρέχουν. Τρέχουν να προλάβουν κάτι μεγαλύτερο από την ύπαρξή τους. Κάτι υπερβατικό. Εγώ δεν τρέχω. Δεν κυλώ. Εγώ είμαι εδώ. Δεν τρέχω γιατί δεν θέλω να πάω κάπου αλλού. Θέλω να είμαι εδώ, μαζί σου. Αυτό που κυλά σε εμένα είναι η υπόστασή σου στο αίμα μου. Την αισθάνομαι να με γεμίζει και να εξαπλώνεται σε όλο μου το σώμα. Εισβάλλει στα χέρια μου και δίνει πνοή στα δάχτυλά μου. Και εκείνα σε αγγίζουν. Εισβάλλει στη καρδιά μου και εκείνη χτυπάει για εσένα."
Είμαι ξαπλωμένη πάνω σου. Αφουγκράζομαι την καρδιά σου.
"Πόσο όμορφη μουσική αναβλύζει από το στήθος σου. Μακάρι να μπορούσες να την ακούσεις όπως την ακούω εγώ."
"Τι σου λέει η καρδιά μου;"
"Ότι θέλει να μου δοθεί."
Αφουγκράζομαι ξανά.
Οι χτύποι της πλέον είναι πιο γοργοί. Η καρδιά δεν ψεύδεται.
Σε αγκαλιάζω. Το δεξί χέρι μου γύρω από τον αυχένα σου και το αριστερό στο σώμα σου.
Σε χαϊδεύω.
"Η σάρκα σου.. η σάρκα σου χαρίζει ψυχή στα δάχτυλά μου. Τα ακούω να μου μιλούν σιωπηλά και να μου λένε πόσο ευτυχισμένα είναι. Νιώθω σαν να χαϊδεύω τη ζωή."
Φέρνω τα χείλη μου στο στέρνο σου. Το φιλώ απαλά. Όσο πιο στοργικά μπορώ. Η θέρμη του δέρματός σου με διαπερνάει και κουρνιάζει σε όλο μου το είναι.
Σε κοιτώ ζαλισμένη. Εύχομαι κάποτε να μπορέσω να σου εκφράσω στο έπακρο τι είσαι για εμένα.
Ξαφνικά, μου δίνεις ένα φιλί.
Διαφορετικό από όλα τα άλλα. Αυτό το φιλί ήταν αυθόρμητο. Ήταν ένα φιλί λατρείας. Το ένιωσες; Θέλω να στο πω όμως..
"Αυτό το φιλί.. θέλω να σου πω πολλά γι' αυτό το φιλί αλλά δεν θα το κάνω. Δεν θέλω να σου προκαλέσω πανικό."
"Καλά θα κάνεις."
Να ξερες.. να ξερες πώς με φίλησες. Αναρωτιέμαι αν είχες συναίσθηση της ειλικρίνειας.
Αυτό το φιλί με συγκλόνισε. Γι' αυτό το φιλί θα πολεμούσα ενάντια σε όλα.
Σε κοιτώ.
"Πολύ μου αρέσει αυτή η αγκαλιά" μου λες.
Και αμέσως μετά, αφαιρείς το χέρι μου γύρω από τον αυχένα σου και το ακουμπάς στο στήθος σου.
"Γιατί το έβγαλες;"
"Επειδή ένιωσα πανικό."
Ξέρω.. ξέρω πώς είναι η μοναξιά. Η αποξένωση. Ο ενδοιασμός.
Πριν σε γνωρίσω, φοβόμουν τον έρωτα. Τώρα φοβάμαι τον έρωτα χωρίς εσένα.
"Θα σε περιμένω" σου ψιθυρίζω.
"Πόσο;"
"Όσο."
Δεν θα σε φυσήξω. Θα περιμένω έως ότου το φρούριό σου γίνει κομμάτια. Έπειτα, αυτά τα συντρίμμια, δεν θα τα πετάξω. Θα τα μαζέψω και θα τα φυλάξω σε ένα κουτί. Θα τα κρατήσω για πάντα δίπλα μου. Ανά καιρούς, θα τα χαϊδεύω. Θα τους μιλώ και θα ξέρουν πως είναι ασφαλή εκεί που βρίσκονται. Πως εσύ είσαι ασφαλής και δεν θα χρειαστεί να ξυπνήσουν από τον βαθύ ύπνο τους. Πως δεν είναι ανάγκη να σε προστατέψουν. Διότι πλέον εγώ θα διατίθεμαι να γίνω το φρούριό σου. Δεν θα αφήσω ποτέ τίποτα να σου προκαλέσει πανικό. Να σε φοβίσει. Να σε περιορίσει. Είσαι πλέον ελεύθερος. Άνευ δεσμών, δίχως προστατευτικά καλύμματα. Η ζωή δεν πρέπει να κυβερνιέται από τη λογική. Η ζωή είναι αφηρημένη επειδή είναι τέχνη.
"Γιατί φέρεσαι στον εαυτό σου σαν μηχανή;"
"Επειδή είμαι."
Σε κοιτώ με βλέμμα ξαφνιασμένο. Θλιμμένο. Οργισμένο. Συγκαταβατικό.
Καρδιά μου..
"Θα δεις. Θα το δεις. Εγώ είμαι εδώ. Για εσένα."