Σαρκικά Γράμματα.

( © Laura Makabresku )

Έχουν περάσει χρόνια από εκείνες τις νύχτες που μοιραζόμασταν το κρεβάτι μου με μια ανάσα και μια καρδιά.
Χρόνια που ζωές ολόκληρες φαντάζουν. Τόσες νέες αναμνήσεις, τόσοι καινούριοι άνθρωποι ήρθαν στη ζωή μας, μας πήραν απ' το χέρι και μας τράβηξαν μακριά από το μονοπάτι που χωριστήκαμε.

Τι συμβαίνει σε όλη την αγάπη, το πάθος και την φωτιά που κυρίευαν κάποτε δυο ανθρώπους; Υπάρχει άραγε ένα μέρος - ένα καταφύγιο - για το τέλος ενός έρωτα; Πού πηγαίνουν να ξεκουραστούν όλα τα χρησιμοποιημένα συναισθήματα και αισθήσεις, όλες οι στάχτες των ψυχοσωματικών πυρκαγιών που κάποτε έκαιγαν την ύπαρξή μας και μας έκαναν να πιστεύουμε πως γι' αυτόν ακριβώς τον όλεθρο αξίζει τελικά να ζούμε..

Θυμάσαι τα γράμματά μας; Θυμίσου τα.. Κλείσε τα μάτια σου και γέννησε με το μυαλό σου τις αμέτρητες εικόνες που τα γυμνά σώματά μας ήταν ξαπλωμένα σε αυτό το κρεβάτι. Θυμήσου όλα όσα είπαμε, θυμήσου όμως κυρίως όλα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ με την γλώσσα του ήχου.

Θυμήσου αυτά που ήθελες τόσο να μοιραστείς μαζί μου αλλά οι λέξεις σε πρόδιδαν οπότε τα έγραφες με τα δάχτυλά σου στη σάρκα μου. Με γέμιζες ποιήματα, εκθέσεις, λέξεις.. Με κάλυπτες με όσα στοίχειωναν τη καρδιά σου, με όσα βασάνιζαν το μυαλό σου. Μια καρδιά και ένα μυαλό που δεν φρόντισα όσο έπρεπε.

Ακόμα μπορώ να νιώσω τα δάχτυλά σου να γράφουν πάνω μου σαν φτερό. Ακόμα αισθάνομαι το μελάνι του αίματός σου να κυλάει στις φλέβες μου. Κλείνω τα μάτια μου και γίνομαι χαρτί. Ένα κομμάτι χαρτί τσαλακωμένο από τα βάρβαρα χέρια της ζωής. Και τα ευγενικά χέρια σου να προσπαθούν να το συνεφέρουν χαϊδεύοντάς το, αφήνοντας πάνω του την πλευρά του εαυτού σου που μόνο σε μένα ήθελες να φανερώσεις.

Σε νιώθω να εκβάλλεις πάνω μου δάκρυα έρωτα και θαλπωρής μασκαρεμένα σαν λέξεις. Μια πρόταση στο στήθος μου, μια στροφή στον καρπό μου, ένα κείμενο στην καρδιά, ένα ποίημα στον ώμο μου.. Με μετέτρεψες σε έργο τέχνης - εμένα που πάντοτε καταπλακωνόμουν σε ψυχικούς υπονόμους και έβριθα από τα απόβλητα μιας εσωτερικής παρακμής.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε θάλασσες. Όμορφοι εμφανισιακά, μυστηριώδεις εσωτερικά. Ένα βλέμμα αρκεί για να θελήσεις να κολυμπήσεις μέσα σε αυτή την μεταπτωτική αλλά εκστατική θάλασσα. Ένα βλέμμα και λίγο κολύμπι μέχρι τα κύματά της να σε αγκαλιάσουν σφιχτά και να αρχίσουν να σε πνίγουν ώσπου να χαθείς μέσα τους, να γίνεις ένα με το απέραντο κοβάλτιο και στο τέλος να πνίξεις τον ίδιο σου τον εαυτό επειδή βρίσκεις μια διεστραμμένη ευχαρίστηση στην αίσθηση της παράδοσης, του αφανισμού, της λήθης.

Κάποιοι λένε πως μονάχα δια μέσου του αφανισμού επέρχεται η ένωση. Πως μόνο μέσα από την άλωση της ψυχής μπορεί κανείς να απελευθερωθεί. Πως μόνο οι γλώσσες της φωτιάς που κατασπαράζουν την απογυμνωμένη σάρκα μας μπορούν να μας αναγεννήσουν. Κάποιοι λένε πως ο Έρωτας είναι η λύτρωση.. Πώς λυτρώνεται όμως η ψυχή όταν το αριστερό χέρι του Έρωτα το κρατά σφιχτά ο Πόνος και το δεξί η Αγωνία;

Τι συμβαίνει όταν το μόνο που μας έχει πλέον απομείνει είναι μια ντουζίνα σαρκικά γράμματα μιας περασμένης ζωής - τόσο περασμένης που θαρρείς ήταν το όνειρο μιας μοναχικής νυχτός.. Μια εκ των πολλών, μια από όλες αυτές τις νύχτες που περάσαμε μόνοι στο πάτωμα του σπιτιού μας - τρέμοντας από την απουσία και χύνοντας δάκρυα για μια μακρινή παρουσία. Τόσο μακρινή που θαρρείς ήταν το βιβλίο που διαβάσαμε όταν ήμασταν μικροί - τότε που όλα ήταν δυνατά επειδή πιστεύαμε ακόμα στην Ελπίδα, το Φως και την Εξιλέωση.

Τότε που ήμασταν ακόμα πολυμερικός πηλός και περίμενε ένα ζευγάρι χέρια να δώσει σχήμα και νόημα στην ύπαρξή του.