Δωμάτιο Πανικού: σύζευξη δύο αστρικών γήινων.

II

Για άλλη μια φορά, σε χαιρετώ. Μπορώ να υποθέσω τις σκέψεις σου. Ναι ναι, είμαι ακόμα εδώ. Κλειδωμένη μέσα στα τείχη του μυαλού μου. Μερικές φορές πιστεύω πως το κλειδί το κρατώ εγώ, άλλες πως το έχει όποιος με βοήθησε να κρυφτώ σε αυτό το αχανές μαύρο. Μην θυμώνεις μαζί μου. Μην αγανακτείς. Ξέρεις πόσο πολύ πονάω. Γνωρίζω πόσο οδυνηρό είναι για εσένα να κοιτάς την Γη και να αδυνατείς να την αγγίξεις. Έτσι κι εγώ, πονάω επειδή έχω βρει τον δικό μου πλανήτη αλλά κάποιες δυνάμεις, ανώτερες της σημαντικότητας της ύπαρξής μου, δεν με αφήνουν να τον ζήσω.

Ο πλανήτης μου είναι σαν μια φλόγα της οποίας η θέρμη νιώθω να με πλησιάζει ολοένα και περισσότερο, με αποφασιστικούς και σταθερούς ρυθμούς. Την αισθάνομαι σε απόσταση αναπνοής από τη σάρκα μου. Και θέλω να με αγγίξει, να με κάψει, να μου αφήσει σημάδια. Φαντάσου ένα σώμα γεμάτο πληγές. Για πολλούς ίσως είναι αποκρουστικό. Αλλά τι διαφορά έχουν οι πληγές της ψυχής από αυτές του σώματος; Η οπτική επαφή, θα μου πεις. Και ο κόσμος επικεντρώνεται με ευλαβική υπερβολή στην όψη. Χωρίς να σκέφτεται πως εξαιτίας της η ψυχή παλεύει καθημερινά να μην πνιγεί στον ποταμό της Λήθης. Η ψυχή πνίγεται, η ψυχή εφάπτεται με τον θάνατο. Σύντομα ίσως γίνουν ένα.

Τι μαγική έκφραση. Μακάρι να μπορούσαμε να γίνουμε ένα. Εγώ και ο Έρωτας. Την νύχτα, όταν εσύ με το γλυκό και μεγαλοπρεπές φως σου θα σκεπάζεις σαν σεντόνι τα γυμνά μας κορμιά κι εγώ θα ένιωθα την ανάσα του στο στήθος μου, θα αισθανόμουν τα δάχτυλά του στην πλάτη μου. Θα άκουγα την φωνή του να αφηγείται ιστορίες μαγικές και μυστικά προορισμένα μόνο για τα δικά μου αυτιά. Μια φωνή που θα ήθελα να με νανουρίζει όταν θα αδυνατώ να κοιμηθώ, θα με επουλώνει όταν θα υποφέρω και θα με εξιτάρει όταν θα τον επιθυμώ. Μια φωνή, μια ερωτική μουσική, ένα σύμπλεγμα οργάνων, ένα τραγούδι χωρίς τέλος.

Μια σιωπηλή κραυγή βοήθειας. Μη με αφήσεις. Απόγνωση. Σε παρακαλώ, μη με αφήσεις. Είμαι εδώ, ένα ζωντανό κουφάρι που στάζει δάκρυα, αίμα και αγάπη. Αν με ακουμπήσεις, θα ανθίσουν λουλούδια από τα σκοτεινά έγκατά μου. Είσαι το νερό που τα θρέφει και ο ήλιος που τα αγκαλιάζει. Η άνοιξη που τα γεννά. Είμαι γεμάτη τρύπες και αν κοιτάξεις καλά μέσα τους, θα δεις την σκόνη. Φύσηξέ με. Γίνε ο άνεμος που θα μου δώσει φτερά, η κάθαρση της σκουριάς μου. Μη με αφήσεις.

Μη το κάνεις. Αυτή η συλλογή σπασμένων ονείρων που βρήκε καταφύγιο μέσα μου, θέλει να σου δώσει μόνο ευτυχία. Είσαι η πηγή απ' όπου θέλω να πίνω όποτε διψώ και όποτε σε θέλω. Στάξε πάνω μου σαν τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου. Γέμισέ με νερό, κολύμπησε μαζί μου. Άσε μας να εκραγούμε σαν ηφαίστειο. Κάθε φορά μια νέα έκρηξη, κάθε αρχή μια νέα ιστορία αγάπης, κάθε τέλος το προάγγελμα μιας αρχής. Μαζί. Με χέρια ενωμένα και καρδιές πλεγμένες. Η ύπαρξή σου ένας γαλαξίας και εγώ ένας κόκκος αστερόσκονης που, με ταπεινή και ειλικρινή λατρεία, πασχίζει να εισέλθει στον ατέρμονο κόσμο σου. Πασχίζει να γίνει ο κόσμος σου. Είμαι μικρή αλλά μέσα μου κρύβω την αιωνιότητα. Αγκάλιασέ με και άφησέ με να χαθώ.