Δωμάτιο Πανικού: σαρκοβόρα καταχείριση.

XI

"Ξέρεις.. πολλές φορές σε ονειρεύομαι. Με τα μάτια ανοιχτά. Το βλέμμα μου προσκολλάει κάπου και μετά όλα τριγύρω αλλάζουν μορφή. Παίρνουν τη δική σου μορφή. Τα πάντα γίνονται εσύ επειδή εσύ είσαι τα πάντα."

"Σε παρακαλώ.."

"Κάποιες από αυτές τις φορές εμφανίζεσαι μπροστά μου με την φυσική σου αμφίεση."

"Δηλαδή;"

"Απογυμνωμένος από κάθε σύμπλεγμα νηματίων."

"Εννοείς.."

"Η σάρκα σου στέκεται εκτεθειμένη αντίκρυ μου."

Παύση.

"Κι εγώ την κοιτώ με δέος. Σαν κάτι ανώτερο της σημαντικότητας της ύπαρξής μου, ως κάτι ισχυρότερο όλων των όντων σε όλο τον κόσμο. Θυμάμαι πώς αισθάνθηκα όταν σε άγγιξα. Σαν να πνίγηκα από το πόσο ζωντανή ήμουν. Σαν να ήταν η πρώτη μου αληθινή πνοή ζωής από την στιγμή που γεννήθηκα."

"Γιατί μου το κάνεις αυτό;"

"Δεν σου κάνω κάτι, δυστυχώς. Αλλά εάν ισχύει αυτό τότε το κάνω επειδή όταν σε σκέφτομαι μεταμορφωνόμαστε σε ένα νέο είδος έμβιας υπόστασης. Μια μίξη λύκου και λείας. Θέλω να βυθίζεις τα δόντια σου στον λαιμό μου κι εγώ να ουρλιάζω από ηδονή υπό το σεληνόφως. Να καιροφυλακτώ κρυμμένη στο σκοτάδι μέχρι να έρθεις και να σε κατασπαράξω. Να γίνεις ένας αναστεναγμός, μια κραυγή πόνου."

"Σε παρακαλώ, μη μου το κάνεις αυτό."

"Θέλω να νιώσω τα νύχια του πέλματός σου να ζωγραφίζουν πάνω μου και το δέρμα μου να ερυθριά με ξέφρενη ταχύτητα. Να με κυνηγήσεις μέχρι να με δαγκώσεις με το στόμα σου και να με κοιτάξεις με τα πεινασμένα μάτια σου. Να ξέρω πως δεν θα επιζήσω."

Παύση.

"Τις νύχτες όταν αδυνατείς να κοιμηθείς, στρέψε το βλέμμα σου στο φεγγάρι και αφουγκράσου. Θα ακούσεις το κλάμα ενός αδύναμου θηρίου που έχει κουρνιάσει μόνο του και αναμένει την σωτηρία. Περιμένει να ακούσει το κάλεσμά σου και με την εναπομείνασα ρώμη του θα συρθεί ώσπου να το εντοπίσει."

Παύση.

"Μη διστάσεις να ικανοποιήσεις την ορμή σου, ευγενή λύκε μου. Κάλεσέ με. Οποιαδήποτε στιγμή, όσες σελήνες κι αν περάσουν. Εγώ θα ανταποκριθώ. Θα σε πλησιάσω και με περίσσια ευτυχία θα γίνω το δείπνο σου μέχρι να με χορτάσεις και να μην αντέχεις άλλο. Εύχομαι ποτέ."