Δωμάτιο Πανικού: η γη του ηλιοβασιλέματος.

VI

   Απόψε θέλω να ονειρευτώ. Σε αυτόν τον κόσμο που βρίθει από ομορφιά και ταυτόχρονα μαστίζεται με δυνάμεις που θέλουν να την καταστρέψουν, εγώ θα ονειρευτώ. Μέσα σε αυτά τα όνειρα είσαι εσύ. Σαν οπτασία ξεπροβάλλεις από τα έγκατα του είναι και του μυαλού μου, με κυριεύεις και με οδηγείς σαν άστρο του ουρανού. Με κοιτάς, εμένα - μια ανεμοδαρμένη, μοναχική βάρκα - που σάλπαρε για την αγάπη και χάθηκε στα ευειδή κύματά της.

   Σου δίνω το χέρι μου. Έλα, πάρτο. Σφίξτο με το δικό σου και περπάτα δίπλα μου. Θέλω να πάμε στη γη του ηλιοβασιλέματος. Εκεί που όλα λούζονται από το γλυκό φως του νυσταγμένου ηλίου, εκεί που ο αέρας είναι δροσερός, τα πουλιά κελαηδούν και τα λουλούδια είναι πάντοτε ανθισμένα. Στην γη που η αγάπη μας θα καρποφορήσει και θα γεννήσει την σαγήνη, την μαγεία. Σε αυτό το μέρος θα βρω τη στεριά μου, θα ελλιμενίσω τη περιπλανώμενη ψυχή μου. Κι εσύ, ως αστέρας, θα με βρέξεις με την συμπαντική σου υπόσταση.

   Εκεί, οι ακτίνες του δύοντος πλανήτη καλύπτουν το δέρμα σου με ένα χρυσαφένιο πέπλο και στα μάτια σου καθρεφτίζεται η τρυφερή τους λάμψη. Όταν χαμογελάς, φαντάζει ήδη νύχτα διότι τίποτα δεν φεγγοβολά περισσότερο από την χαρά σου. Το πουκάμισο που φοράς, βαθύ μπλε όπως τα κύματα της αγάπης, σε αγκαλιάζει με έναν τρόπο που με κάνει να το ζηλεύω γιατί έχει την καλοτυχία να αγγίζει τη σάρκα σου που τόσο ποθώ. Όταν ηχεί η φωνή σου, τα πουλιά παύουν το τραγούδι τους επειδή ωχριά μπροστά στην μελωδία της.

   Η ανθόφορτη φύση σε κοιτά με θαυμασμό και εύχεται να ήσουν ένα από τα λουλούδια που την κοσμούν. Εγώ σε αντικρίζω με βλέμμα υπνωτισμένο και καρδιά αναστατωμένη, οι χτύποι της είναι τόσο έντονοι που θαρρείς πως διαγράφονται στο στέρνο μου. Τα διαπεραστικά μάτια σου ταξιδεύουν από τα δικά μου έως το στήθος μου και πάλι πίσω. Το δεξί χέρι σου κρατάει ακόμα το δικό μου. Το σφίγγει δυνατά. Κατανοώ πώς αισθάνεσαι. Πάντα κατανοώ.

   Με μια ξαφνική κίνηση, με τραβάς προς το μέρος σου και με θάβεις στην αγκαλιά σου. Τα χείλη μας σχεδόν εφάπτονται και μπορώ πλέον να ακούσω την ανάσα σου, βαριά και ανυπόμονη. Αγάπη μου. Είμαστε εδώ. Τα πνεύματά μας ενωμένα, τα σώματά μας έτοιμα να κάνουν το ίδιο. Την νιώθεις αυτή την αόρατη δύναμη; Είναι ο έρωτας που μας έδεσε σφιχτά. Πλέον κρατάμε εμείς τα ηνία, πλέον θα ερχόμαστε μόνο κοντά. Τράβηξέ με κι άλλο ώσπου οι αναπνοές μας να μπλεχτούν. Ώσπου να αγκυρωθείς μέσα μου, ώσπου να πλεύσεις στα κύματά μου.