Αυτό το κρύο που μαζί σου εξαφανίζεται.

Πήρες την ψυχή μου και την έστυψες μέχρι να βγει από μέσα της η ζωή.

Γιατί εμείς οι άνθρωποι όταν αντιλαμβανόμαστε πως η καρδιά μας χτυπά, θέλουμε να την σταματήσουμε;.. Και πληγώνουμε και πληγωνόμαστε. Και δυστυχούμε.. Και βυθιζόμαστε στη μοναξιά. Ντυνόμαστε με το ασφαλές πέπλο της και υποκρινόμαστε πως εκεί είναι όλα καλά.

Γιατί όταν βρίσκουμε έναν άνθρωπο που μας καταλαβαίνει, κάνουμε τα πάντα για να παρεξηγηθούμε;.. Γιατί τον διώχνουμε, γιατί τον στεναχωρούμε;..

Πόσες πληγές μπορεί να αντέξει μια ψυχή πριν σβήσει η αίσθηση της επιβίωσης. Πριν χαθούν οι ελπίδες και οι ελάχιστες εναπομείνασες δυνάμεις. Πόση θλίψη, πόση απογοήτευση, πόσα δάκρυα.

Μόνοι στο κρεβάτι μας, να αγκαλιάζουμε το μαξιλάρι ευχόμενοι να είσαι εσύ.. Ευχόμενοι το σεντόνι που αγγίζει την πλάτη μας να ήταν το στέρνο σου, η ζεστασιά σου, οι χτύποι της καρδιάς που τόσο θέλεις να κρυώσεις.

Γιατί φοβόμαστε την θαλπωρή;.. Γιατί φοβόμαστε την αγάπη;.. Γιατί φοβόμαστε την ζωή που είναι ο έρωτας;..

Επειδή υπάρχουν πληγωμένοι άνθρωποι που πληγώνουν για να μην νιώσουν κι άλλο πόνο.

Επειδή έχουμε ταυτίσει την αγάπη με όλους όσους δεν ήξεραν πώς να μας την δώσουν.

Και εξαιτίας αυτών.. Κάθε νύχτα θέλουμε να μπήξουμε τα νύχια μας τόσο βαθιά στη σάρκα μας μέχρις ότου ο πόνος του σώματος να επικρατήσει αυτού της καρδιάς.

Μέχρι το μυαλό να μουδιάσει και το βλέμμα μας να νεκρώσει.

Μέχρι μια μέρα να τους δούμε μπροστά μας.. Και αντί να χωθούμε στην αγκαλιά τους, να κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε.

Μέχρι να επιστρέψουμε σπίτι και δούμε το είδωλό μας στον καθρέφτη - έναν άνθρωπο υποκριτή, δειλό, απεγνωσμένο και πάνω απ' όλα μόνο.