Το Ζοφερό Δωμάτιο.

Δειλέ.

Κοίταξέ με στα μάτια.

Κοίταξέ με για μια φορά και πες μου πως δεν με θέλεις, πόσο καλύτερα είσαι μακριά μου.

ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ. 

Ξεπέρασε μόνο γι' αυτή τη φορά τον εαυτό σου και σήκωσε το βλέμμα σου προς εμένα, βγες από την φωλιά σου - μπες μέσα μου.

Μίλησέ μου. Με όποιο τρόπο θέλεις.

Μπορείς να μου πεις τόσα.. με τη σιωπή, με το άγγιγμά σου, με την αναπνοή σου.

Δεν σου ζητώ να εξηγήσεις. Αν θέλεις να το κάνεις, κάντο. Αν το εχεις ανάγκη, κάντο.

Κλείσε τα μάτια σου και σκέψου ενα άδειο σκοτεινό δωμάτιο με μονάχα ένα λευκό φως στο κέντρο του.

Πλησίασέ το. Χτύπησέ το, αν θέλεις. Φώναξε. Βρίσε. Κλάψε.

Πράξε ό,τι σε αδειάσει από όλα τα βάρη που κουβαλάει η καρδιά σου.

Διοχέτευσέ τα όλα σε αυτό το φως. Φόρτισέ το με την έντασή σου.

Είναι το πηγάδι σου - ρίξτα όλα μέσα του.

Γνωρίζω πώς είναι να είσαι πληγωμένος. Κάθε φορά που η καρδιά σου χτυπάει της λες:

"Σταμάτα να φαντασιώνεσαι, πάψε να αισθάνεσαι - ζήσε στη πραγματικότητα".

Μια πραγματικότητα δίχως όνειρα, μια ζωή μουδιασμένη, δυο χέρια σκονισμένα, ένα ζευγάρι μάτια κερωμένα, δυο χείλη διψασμένα.

Άσε το φως να σε διαπεράσει καθώς του προσφέρεις την γύμνια σου. Άφησέ το να σε χαϊδέψει.. να σε αγκαλιάσει..

Μην κουνηθείς - εμπιστεύσου το. Μην τραβηχτείς, μη σαστίσεις, μην αμφιβάλλεις.

Αφέσου, μια φορά επιτέλους, αφέσου.

Κράτα τα μάτια σου κλειστά. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από εσένα - από τη δική σου ευημερία.

Από το ρίσκο που μόλις πήρες να ανοίξεις τη ψυχή σου και να εμπιστευτείς ξανά.

Απλώνω τα χέρια μου και αγγίζω τα δικά σου. Μπλέκω τα δάχτυλά μου με τα δάχτυλά σου.

Σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες. Δεν θα σε αφήσω. Δεν θα περιπλανηθείς ξανά μόνος σου στο σκοτεινό σου δωμάτιο.

Γιατί είσαι στο φως.

Και όποτε αισθάνεσαι πως έχεις ανάγκη να χαθείς, να πονέσεις, να δημιουργήσεις - θα φροντίζω να είμαι εκεί - στη πόρτα του δωματίου, περιμένοντας τη στιγμή που θα με χρειαστείς.

Κι εγώ θα σε πιάσω από τα χέρια και θα σε φιλήσω. Θα σου ψιθυρίσω:

"Eίμαι περήφανη για εσένα, αγάπη μου. Είμαι περήφανη για όσα έγινες, όσα είσαι, όσα μπορείς να γίνεις. Είμαι περήφανη που ζεις.

Δε θα πάψω ποτέ να σου δείχνω την ευγνωμοσύνη μου για την πίστη που μου χάρισες.

Δεν θα σταματήσω ποτέ να σου δίνω τη γύμνια μου ακόμα κι αν εσύ κρυώσεις και ντυθείς με φόβο, θυμό, μοναξιά.. Ακόμα και τότε - εγώ θα είμαι εκεί".