Δωμάτιο Πανικού: μια συλλογή χαμένων ελπίδων.

I

Πιστεύω πως έχει νυχτώσει πλέον, σκέφτηκε. Το εύχομαι τουλάχιστον.
Με περιμένει. Και την περιμένω όλη μέρα. Καρτερικά.
Εγκλωβισμένη μέσα στους τοίχους του μυαλού της, ήταν ανίκανη να δει εάν οι τελευταίες αχτίδες του ηλίου που κοσμούσαν τον ουρανό ήταν έτοιμες να αποχωρήσουν για να δώσουν τη θέση τους στην φίλη της.
Την ασημένια μοναχική φίλη της που κάποιοι ονόμασαν Σελήνη.
Ναι. Είναι νύχτα. Το νιώθω μέσα μου.
Πέρα από την μεταφορική έννοια της νύχτας που συνεχώς ζούσε μέσα της, τώρα πια ήταν σκοτάδι και έξω. Είχε φθάσει η ώρα να μιλήσουν.
Σε χαιρετώ. Ξέρω, ίσως σε έχω κουράσει. Όμως δεν έχω κανέναν άλλο να μιλήσω. Όχι όπως μπορώ να μιλώ σε εσένα. Είσαι πάντοτε μόνη σου, γι' αυτό ξέρω πως με κατανοείς. Επειδή είμαι κι εγώ μόνη. Και οι μοναχικές ψυχές συμπορεύονται στον δρόμο της αποξένωσης. Ακόμα και αν εξαιτίας της μοναξιάς τους δεν βλέπουν η μια την άλλη.
Κάποτε υπήρξα ευτυχισμένη. Αισθάνομαι λες και αυτό συνέβη σε μια προηγούμενη ζωή. Το βάρος της θλίψης με έχει κάνει να χάσω κάθε αίσθηση του χωροχρόνου. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως είμαι φυλακισμένη εδώ. Σε αυτό το μέρος που μου παρέχει ασφάλεια και προστασία από κάθε τι έμβιο.
Είναι λευκό όμως εγώ το βλέπω μαύρο. Ένα μαύρο ξεθωριασμένο από τα πολλά δάκρυα. Ένα μαύρο παλιό, χρησιμοποιημένο που τίποτα δεν μπορεί να το επαναφέρει στην αρχική του ζωντάνια. Γκρι. Με λίγο λευκό. Αλλά κυρίως μαύρο. Πάντα μαύρο. Μόνο.
Με συγχωρείς. Μονολογώ ενδιάμεσα στον μονόλογό μου. Συγγνώμη, συγγνώμη. Δεν είναι μονόλογος. Ξέρω πως μου απαντάς. Απλά επειδή η φωνή σου είναι σιωπηλή, μερικές φορές ξεχνώ ότι υπάρχει. Την αισθάνομαι όμως μέσα μου. Σαν κι αυτή την στεναχώρια που ροκανίζει την καρδιά μου και χαράζει τις φλέβες μου. Αίμα. Ζεστό. Βαθύ και ορμητικό. Σαν τις φαντασιώσεις που ποτέ δεν αφήνουν το φάσμα του πλασματικού.
Προσπαθώ να σκεφτώ το πρόσωπό σου. Εάν οι σκέψεις σου είναι αποτυπωμένες πάνω του. Είσαι όμως σαν κι εμένα. Ξέρω πως φοράς μάσκες γιατί δεν μπορείς να επιβιώσεις αλλιώς. Μάσκες που έχουν πλέον ενσωματωθεί πάνω σου και ξεχνάς να τις βγάλεις ακόμα και όταν δεν σε κοιτάζει κανείς. Ξέχασα όμως. Υπάρχει πάντα κάποιος που σε κοιτάζει. Εμένα όχι. Ίσως τελικά να είμαι πιο μόνη απ' ό,τι εσύ. Ποιος θα το φανταζόταν.
Αυτή την στιγμή, όπως θα έχεις παρατηρήσει ως τώρα, δεν είναι βρεγμένα τα μάτια μου. Σε παραξενεύει, σωστά; Είδες που συμβαίνουν κι αυτά. Αυτή την στιγμή, νιώθω κουρασμένη και αδυνατώ ακόμα και να κλάψω. Γι' αυτό και σου μιλώ. Με ηρεμείς. Είσαι το αναλγητικό μου σε έναν κόσμο άρρωστο, έναν κόσμο που καταβροχθίζει ψυχές. Αυτός ο κόσμος καταβροχθίζει και την δική μου ψυχή. Απορώ πώς αντέχω και είμαι ακόμα εδώ. Απορώ.
Δείξε μου τον δρόμο. Βοήθησέ με. Δεν ξέρω τι να κάνω. Αναγκάστηκα να κρυφτώ εδώ αλλά δεν μου αρέσει. Θέλω να νιώσω όπως πριν. Πες μου πώς θα χαμογελάσω ξανά. Με ειλικρίνεια. Με αγνή χαρά. Πώς. Έχασα τους λόγους, ηττήθηκα.
Η καρδιά μου πονάει. Όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Πονάει κυριολεκτικά. Η λύπη αυτή την έχει δέσει με αλυσίδες και την σφίγγει με πάθος. Νιώθω το αίμα να κυλάει. Να γεμίζει τους πνεύμονές μου και να αδυνατώ να αναπνεύσω. Ζαλίζομαι. Νομίζω πως θα λιποθυμήσω. Το εύχομαι. Αλλά όχι. Οι αισθήσεις μου δεν με εγκαταλείπουν καθώς ούτε και αυτή η αίσθηση πως χάνομαι. Χάνομαι μέσα σε μια ευχή. Στην ελπίδα που, όπως φαίνεται, πεθαίνει. Δεν ξέρω αν πέθανε. Αλλά πεθαίνει. Γοργά και βασανιστικά.
Λυπάμαι. Μάλλον δεν μπορείς να βγάλεις κάποια άκρη από τα λεγόμενά μου. Είμαι μια παραφροσύνη, μια ασυνάρτητη και άναρθρη κραυγή. Ένα σκεύος που ξεχειλίζει από επιθυμία αλλά που η ζωή συνεχώς ραγίζει. Ίσως τελικά σπάσω. Θα γίνω κομμάτια και θα διασκορπιστώ στον ουρανό. Θα έρθω δίπλα σου και θα ξαπλώσω πάνω σου.
Μπορεί να βρω κι άλλες διαλυμένες ψυχές εκεί. Κι άλλα φαντάσματα. Και να κάνουμε παρέα. Να ενώσουμε τις αδυναμίες μας και να συζητήσουμε για τις δυνάμεις που θα θέλαμε να είχαμε. Για την ευτυχία που μας άγγιξε αλλά ποτέ δεν αγκάλιασε. Για ένα φιλί που ήταν μολυσμένο από το ψέμα. Για λόγια άδεια, λέξεις μάταιες. Για δυο χέρια που σαν μαχαίρια τυλίχτηκαν γύρω από το κορμί μας και του άφησαν πληγές. Για ένα ζευγάρι μάτια που θα θέλαμε να μας αγαπούν και εκείνα το αρνούνται. Για έναν έρωτα που δεν υπήρξε ποτέ.