Δωμάτιο Πανικού: μια φοβισμένη απαντοχή.

IV

Ξέρεις.. τις νύχτες - λίγες στιγμές πριν κοιμηθώ - σου μιλώ σαν να είσαι δίπλα μου. Φαντάζομαι πως είσαι εκεί και πως ετοιμάζομαι να κλείσω τα μάτια μου ενώ βρίσκομαι στην αγκαλιά σου. Κάποια νύχτα από αυτές, ξύπνησα καθώς άλλαζα πλευρό και σου χαμογέλασα κοιτώντας σε στα μάτια. Ήρεμη και καθησυχασμένη, επέστρεψα στην ψυχοσωματική μου ξεκούραση γνωρίζοντας πως είμαι μαζί σου και όλα είναι καλά.

Θέλω η ανάσα σου να είναι ο τελευταίος ήχος που ακούω όταν νυχτώνει και το ξημέρωμα να έρχεται με το άκουσμα της φωνής σου. Η φωνή σου και το κελάηδημα των πουλιών. Η αγάπη μου και η φύση. Το σπίτι μου. Τι ευτυχία. Θέλω πριν ανοίξουμε τις γρίλιες των παραθύρων, να παρατηρώ τις γραμμές του πρωινού ηλίου να διαγράφονται στο σώμα σου, να φωτίζουν τα μάτια σου. Θέλω να σε κοιτώ με δέος, σαν ένα φυσικό φαινόμενο του οποίου η δύναμη είναι σαρωτική. Σαν μια ισχυρή βροχόπτωση. Τις χοντρές σταγόνες που προσγειώνονται στο δέρμα μου με μένος, ποιητική ένταση, ομορφιά. Και είμαι εκεί, σε αυτό το κρεβάτι που για εμένα είναι όλος ο κόσμος. Ένας κόσμος με μοναδικούς κατοίκους εμάς τους δύο. Είμαι εκεί και προσπαθώ να σε διακρίνω μέσα από τα δάκρυα χαράς που τρέχουν κατά μήκος του προσώπου μου. Χαμογελώ. Είσαι τόσο όμορφος.

Με κοιτάς κι εσύ. Ποιος ξέρει τι σκέφτεσαι βλέποντάς με σε αυτή τη κατάσταση. Παραδομένη, ευάλωτη, αμετάκλητα ερωτευμένη. Κάποιοι λένε πως θα καταλάβεις πως βρήκες αυτό που έψαχνες όταν θα σταματήσεις να το αναζητάς. Σε βρήκα. Είσαι εσύ. Και είσαι κοντά μου, σε απόσταση αναπνοής. Μια αναπνοή που θέλω να σου κλέβω με το στόμα μου σε συνεχή επανάληψη. Τα χείλη σου. Πηγή νερού, οξυγόνου. Ένα συντριβάνι αναδυόμενου κάλλους. Σου μιλώ. Μια παράκληση. Μην με αφήσεις. Θέλω να είσαι ο άνθρωπος που θα με χαϊδεύει στοργικά όταν είμαι αδύναμη, θέλω να είμαι ο άνθρωπος που θα σου δίνει το χέρι όταν νιώθεις μετέωρος. Μου χαμογελάς. Μίλησέ μου. Θέλω να σε ακούω. Μωρό μου. Πόσο μου αρέσει να με αποκαλείς έτσι. Προφέρεις το όνομά μου. Αναστενάζω. Καρδιά μου. Είσαι η καρδιά μου. Οι χτύποι μέσα στο στήθος μου.

Σηκώνομαι. Με λυπεί που θα σταματήσω να αντικρίζω την ομορφιά σου για τις στιγμές που θα έχω γυρισμένη την πλάτη μου ενώ θα ανασηκώνω τις γρίλιες. Το δωμάτιο λούζεται με το ζωντανό φως της ημέρας. Γυρνάω και σε κοιτώ. Ζωντανό φως. Είμαι ζωντανή. Μου δίνεις εσύ αυτή τη ζωή που ποτέ δεν είχα και πάντοτε ποθούσα. Προφέρω το όνομά σου. Απλώνεις το αριστερό χέρι σου προς το μέρος μου. Το χέρι που ακουμπάει στον κόσμο μας. Τα σεντόνια του έρωτα. Μου χαμογελάς για άλλη μια φορά. Τα χέρια σου. Έχω μια παράφορη λατρεία για τα χέρια σου. Οι φλέβες σου, το σχήμα τους. Ο τρόπος που με αγγίζουν. Ναι, αγάπη μου. Το σώμα μου είναι δικό σου. Άγγιξέ με. Μανιωδώς και με κτητικότητα. Είμαι δική σου με τον πιο απελευθερωτικό τρόπο. Έχω ήδη φτάσει πλάι στο κρεβάτι μας και στέκομαι εκεί αποχαυνωμένη. Για εμένα, είσαι ένα αληθινό όνειρο. Θέλω τα χείλη μου να γίνουν οι λέξεις που αδυνατώ να σου πω. Να σου μιλώ φιλώντας σε. Θα είσαι το βιβλίο μου, μια ζωντανή συλλογή λέξεων, σκέψεων, συναισθημάτων. Θέλω να σε ντύσω με την γλώσσα του σώματός μου.

Ξαπλώνω για άλλη μια φορά. Αγγίζεις τα χείλη μου με το δάχτυλό σου. Το φιλώ. Μη φοβάσαι, σε ακούω να μου ψιθυρίζεις. Με εσένα δίπλα μου, δεν φοβάμαι τίποτα. Με την αγάπη, όλα είναι ήρεμα.