Δωμάτιο Πανικού: αποχωρισμός.

VIII

"Τι θα κάνεις τώρα;"

"Δεν γνωρίζω. Πλέον νιώθω πως δεν γνωρίζω τίποτα."

"Πρέπει να είσαι δυνατή."

"Μη μου μιλάς με 'πρέπει'. Σιχαίνομαι τα πρέπει. Τα μισώ. Θέλω να τα σκοτώσω."

"Ηρέμησε."

"Δεν μπορώ."

"Πάρε μια βαθιά ανάσα."

"Μερικές φορές θέλω να αναπνεύσω τόσο βαθιά για να οξυγονωθεί τόσο έντονα ο εγκέφαλός μου που θα νεκρώσει."

"Σκέψου τον εαυτό σου. Δεν σου κάνει καλό να βασανίζεσαι έτσι. Ιδίως όταν εκείνος ζει τη ζωή του."
"Θέλεις να με πείσεις πως δεν ενδιαφέρεται για εμένα."
"Όχι, δεν το θέλω αυτό. Αλλά ίσως θα είναι όλα πιο εύκολα αν πιστέψεις κάτι τέτοιο."
"Δεν μου αρέσουν οι εύκολοι δρόμοι."
"Σε εκείνον όμως αρέσουν."
"Ναι, έτσι φαίνεται."
"Σε άφησε."
"Με άφησε."
"Είναι ανάγκη να το αντιμετωπίσεις όλο αυτό. Ζεις μέσα -"
"Στην άρνηση; Το ξέρω. Είναι επιλογή μου. Βρίσκομαι σε συνειδητή άρνηση γιατί αυτό με κρατάει σώα προς το παρόν. Αν αφεθώ, σκεφτώ και αισθανθώ, το κενό θα με πνίξει. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Πώς θα είμαι."
Παύση.
"Φοβάμαι."
"Τι φοβάσαι;"
"Την ζωή χωρίς εκείνον."
"Πώς γίνεται αυτό; Δεν τον γνωρίζεις καν τόσο καλά."
"Μπορεί να μη γνωρίζω πρακτικά πράγματα όμως η ψυχή μου γνωρίζει τη δική του."
"Μα δεν σε θέλει."
"Σταμάτα."
"Σε άφησε."
"Ό,τι αφήνεις σημαίνει πως δεν το θέλεις;"
"Ναι. Αυτό σημαίνει."
"Τα λόγια του δεν συνάδουν με αυτό που λες εσύ."
"Τα λόγια είναι λόγια. Οι πράξεις μένουν. Και εκείνος σε άφησε."
"Δεν μπορώ να δεχτώ πως δεν υπάρχω ούτε στο ελάχιστο στη καρδιά του."
"Αν υπήρχες, δεν θα ρίσκαρε να σε χάσει για πάντα. Όσο σημαντικά και αν είναι όλα τα υπόλοιπα στη ζωή του. Αν ήσουν κι εσύ σημαντική, δεν θα το έκανε."
"Με πονάς."
"Πιο πολύ από εκείνον;"
"Όχι.. όχι."
"Άκουσέ με. Η ζωή ξεχειλίζει από δυσκολίες. Εκείνος, εν τέλει, σου φέρθηκε σαν να ήσουν μια δυσκολία που τον εμπόδιζε να ζει ήρεμα. Αν ήσουν πράγματι όσα σου έχει πει, δεν υπήρχε περίπτωση να σε αφήσει τόσο εύκολα, τόσο αβίαστα. Θα επέλεγε τον δύσβατο δρόμο. Θα επέλεγε να προσπαθήσει."
Παύση.
"Μη."
"Μη τι;"
"Ξέρω τι σκέφτεσαι. Πως δεν αξίζεις. Πως δεν έχεις αρκετή σημασία. Πως αφού σε εγκατέλειψε, δεν υπάρχει κάτι σε εσένα το οποίο να χρήζει αγάπης. Δεν είναι όμως έτσι."
"Και αν είναι; Αν ο άνθρωπός μου δεν με θέλει, τότε πώς γίνεται να πιστέψω πως αξίζω;"
"Κι αν δεν είναι ο άνθρωπός σου;"
"Είναι."
"Πώς είσαι το σίγουρη;"
"Είμαι. Δεν έχω το χρέος να στο εξηγήσω. Ούτε να το τεκμηριώσω. Όπως και να έχει, δεν θα καταλάβαινες. Ποτέ δεν καταλαβαίνεις. Ποτέ κανείς δεν καταλαβαίνει."
"Ωραία. Όπως θέλεις. Από εδώ και στο εξής όμως τι θα κάνεις;"
"Θα περιμένω."
"Δεν μου μιλάς σοβαρά."
"Δεν έχω αστειάζουσα διάθεση."
"Τι θα περιμένεις; Αφού σε άφησε. Σε παράτησε. Δεν σε θέλει."
"Και επειδή με παράτησε σημαίνει πως εγώ θα τον εγκαταλείψω;"
"Ναι."
"Ναι; Πώς τολμάς; Η αγάπη δεν παύει να υπάρχει όταν οι συνθήκες δεν είναι πλέον ευνοϊκές. Εγώ θα τον περιμένω γιατί αυτό νιώθω. Γιατί αυτό θέλω. Γιατί έτσι είναι."
"Μα πόσο θα τον περιμένεις;"
"Μέχρι να συνειδητοποιήσει πως πλέον δεν θέλει να είμαστε μακριά. Ακόμα κι αν περάσουν χρόνια, εγώ θα είμαι εδώ. Αρκεί να μου το πει."
"Και η ζωή σου;"
"Η ζωή έχει κι άλλα κομμάτια πέραν του συναισθηματικού."
"Είσαι όμως δυστυχισμένη."
"Είμαι. Όμως εγώ τον βρήκα. Και δεν θα τον αφήσω."