Δωμάτιο Πανικού: τα χαλάσματα ενός ονείρου και ένα ταξίδι.

IX

"Τελικά; Σκέφτηκες τι θα κάνεις;"
"Θα φύγω."
"Τι εννοείς;"
"Πρέπει να φύγω."
"Να πας πού;"
"Ένα ταξίδι. Μακρινό."
"Για πόσο καιρό;"
"Για όσο."
"Τι λες;"
"Τι δεν καταλαβαίνεις; Πρέπει να φύγω. Δεν αντέχω. Θέλω να εξαφανιστώ. Να χαθώ."
"Δεν μπορείς να αφήσεις τα πάντα και απλά να φύγεις, το ξέρεις έτσι;"
"Ποια πάντα; Τι έχω ακριβώς που με κρατάει; Η ζωή έφυγε μέσα από τα χέρια μου. Τη μια στιγμή τη κοιτούσα κατάματα και την επόμενη με εγκατέλειψε επειδή εγώ ήμουν ο θάνατός της."
"Σκέφτεσαι αντιδραστικά αυτή τη στιγμή."
"Σκέφτομαι πως πρέπει να φύγω. Δεν ζω, το καταλαβαίνεις; Τον τελευταίο καιρό είμαι ένα σώμα που αναπνέει και τίποτα παραπάνω. Απλά υπάρχω. Δεν νιώθω τίποτα. Τίποτα πέρα από το κενό."
Παύση.
"Μου λείπει. Δεν μπορώ να αντέξω αυτό το κενό. Δεν μπορώ."
"Προσπάθησε να ηρεμήσεις, σε παρακαλώ."
"Δεν γίνεται να ηρεμήσω. Η ηρεμία - όπως και η ζωή - με εγκατέλειψε. Δεν μπορώ να κοιμηθώ πλέον. Γελάω από καθήκον και όχι επειδή το νιώθω. Μιλάω στους ανθρώπους επειδή πρέπει και όχι επειδή θέλω. Αισθάνομαι σαν κουφάρι."
Παύση.
"Υπάρχουν τόσες στιγμές που αλυσοδένω ψυχικά τον εαυτό μου για να μην επικοινωνήσω μαζί του. Αυτές τις στιγμές, η απόγνωση με κυριεύει, δεν μπορώ να αναπνεύσω. Ζαλίζομαι. Τον εκλιπαρώ να μη με αφήσει. Μιλάω σε ένα φάντασμα. Η καρδιά μου πονάει. Η ψυχή μου το ίδιο. Το σώμα μου είναι νεκρό. Το μυαλό μου δεν λειτουργεί. Πρέπει να φύγω. Δεν βρίσκω άλλη λύση."
Παύση.
"Η αγάπη με πληγώνει. Είναι μια λεπίδα μόνιμα καρφωμένη στη καρδιά μου. Η λατρεία με παραλύει. Νιώθω πως είμαι θαμμένη στα συντρίμμια των ονείρων μου. Με πλακώνουν και εκεί που μου έδιναν ζωή, τώρα τα αισθάνομαι να με διαπερνούν κόβοντάς με στα δύο. Υποφέρω."
Παύση.
"Προσπαθώ να μη σκέφτομαι. Τα καταφέρνω. Αλλά όχι πάντα. Όχι πάντα. Και όταν σκέφτομαι όλα σκοτεινιάζουν. Χάνομαι σε μια δίνη χάους. Διασκορπίζομαι, παραληρώ. Κλαίω σιωπηλά. Κλαίω ηχηρά. Κλαίω. Γιατί. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Γιατί εγώ. Γιατί εκείνος. Γιατί εμείς. Γιατί όχι εμείς."
"Ίσως τελικά να μην ήταν γραφτό σας."
"Είναι. Το νιώθω. Πες το προαίσθημα, πες το ένστικτο. Είναι."
Παύση.
"Είναι η ανατολή της χαράς μέσα μου και η δύση της θλίψης μου. Με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Τώρα είναι σαν να μην έχω ούτε καλοσύνη ούτε ανθρωπιά μέσα μου. Δεν ξέρω πλέον τι είμαι."
"Πώς είναι δυνατόν να αφήνεις έναν άνθρωπο που δεν νοιάζεται για εσένα να σε κάνει ό,τι θέλει;"
"Μα δεν με κάνει ό,τι θέλει. Δεν με κάνει τίποτα. Επέλεξε να μην με κάνει τίποτα."
Παύση.
"Και βαρέθηκα που όλοι επικεντρώνεστε στην εγωκεντρική οπτική της ζωής. Όλοι λέτε "ο εαυτός σου πάνω απ' όλα". Τι ξέρετε εσείς για τον εαυτό του καθενός; Έχω το δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω γιατί μόνο εγώ γνωρίζω πώς αισθάνομαι. Όταν αγαπάς, το εγώ εξαλείφεται. Ειδικά όταν ο άνθρωπος που αγαπάς είναι ό,τι πιο καλό."
"Νομίζεις πως είναι έτσι επειδή τον αγαπάς."
"Πόσο συνηθισμένο σχόλιο. Σε συγχαίρω. Είσαι ακόμα ένα έρμαιο του συναισθηματικού νιχιλισμού. Δεν θα τον αγαπούσα αν δεν ήταν αυτός που είναι. Γιατί ποτέ κανείς δεν το σκέφτεται αυτό; Αγαπάς επειδή βρίσκεις κάθε λόγο να το κάνεις. Λόγοι που ήταν πάντοτε εκεί. Και γέννησαν τον έρωτα. Δεν ξέρεις τίποτα. Και τα λόγια σου είναι κενά. Δεν με καταλαβαίνεις. Όπως περίμενα άλλωστε."
Παύση.
"Άσε με στην ησυχία μου. Άσε με να ελπίζω πως μια μέρα δεν θα μπορέσει να είναι άλλο μακριά μου. Πως εκείνη τη μέρα θα έρθει να με αρπάξει και κοιτάζοντάς με στα μάτια να μου πει πως θέλει να είμαστε μαζί. Έχω καταλήξει πως η ύπαρξη των ανθρώπων παίρνει πνοή με την αγάπη, τον έρωτα. Αυτή τη στιγμή, εξαρτάται από εκείνον αν θα ζήσω. Και με κάθε ειλικρίνεια - όσο αντιφατικό και αν είναι - τον εμπιστεύομαι. Εμπιστεύομαι τη ζωή μου σε εκείνον. Όσο βάρος και αν του δίνει. Τα σημαντικά πράγματα δεν είναι ελαφρύ φορτίο. Ο έρωτας είναι βάρος αλλά το είδος του βάρους που σε ανυψώνει. Εκείνος πρέπει απλά να βρει τα φτερά του. Και να πετάξουμε μαζί. Μέχρι τότε, θέλω να τον ψάχνω στις πλαγιές των βουνών. Σε ταράτσες. Σε άδειους δρόμους κάποια στιγμή μετά τα μεσάνυχτα. Σε θορυβώδη μπαρ. Σε άδεια μπαρ. Σε ένα παγκάκι κοντά στη θάλασσα. Στις σελίδες ενός βιβλίου. Σε τραγούδια. Στο κρεβάτι μου. Ξαπλωμένη, κοιτώντας τον ουρανό. Κάνοντάς μας εικόνα ανάμεσα στα σύννεφα. Δίπλα στο φεγγάρι. Επιτέλους ένα."