Δωμάτιο Πανικού: αιματοβαμμένα θραύσματα.

X

"Τι είναι αυτό;"

"Δεν το αναγνωρίζεις;"

"Όχι."

"Κοίτα λίγο πιο προσεκτικά."

"Όχι, δεν ξέρω τι είναι."

"Εγώ είμαι."

"Μα... δεν είναι δυνατόν."

"Κι όμως. Αυτά τα σάρκινα κομμάτια είμαι εγώ. Κι αυτό το κόκκινο πηχτό υγρό είναι το αίμα που κάποτε έτρεχε στις φλέβες μου."

"Κι αυτό το αχνό φως;"

"Αυτό είναι η ψυχή μου. Περιφέρεται έτσι απεγνωσμένα χωρίς σταματημό. Κοιτάζει τα θραύσματα με απογοήτευση. Με πόνο. Έχασε το σπίτι της βλέπεις. Αδυνατεί να πιστέψει πως έκανα κάτι τέτοιο."

Παύση.

"Όσο περνάει ο καιρός, το φως της θα αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο. Ώσπου κάποια στιγμή θα χαθεί."

"Αυτό; Αυτό εκεί τι είναι; Αυτό που πάλλεται μέσα στη παλάμη σου."

"Η καρδιά μου φυσικά. Την ξερίζωσα με το ίδιο μου το χέρι. Την απάλλαξα από τη μιζέρια της. Μιας και ένιωθε ήδη ξεριζωμένη."

"Τι πας να κάνεις;"

"Τι εννοείς; Μην αγχώνεσαι. Το κάνω συχνά."

Παύση.

"Συνηθίζω πλέον να περπατώ σε αυτά τα συντρίμμια. Πολλές φορές πλησιάζω την καρδιά μου και τη βλέπω που πασχίζει να παραμείνει στη ζωή. Τη κοιτάζω χαμογελώντας. Γιατί αυτό της άξιζε."

"Πώς μπορείς να το λες αυτό;"

"Εσένα τι σε νοιάζει και μου μιλάς με αυτό το ύφος νουθεσίας στη φωνή σου; Μήπως θα μου πεις - όπως όλοι - πως πρέπει να ξεχάσω τα πάντα; Πως πρέπει να ζήσω επειδή η ζωή είναι μικρή; Πες μου, έλα. Εξέπληξέ με."

"Δεν νομίζω πως μπορώ."

"Δεν νόμιζα πως μπορούσες."

Παύση.

"Είναι ακόμα ζεστό. Το αίμα. Δεν λέει να κρυώσει. Εθελοτυφλεί πιστεύω. Βρίσκεται σε άρνηση και δεν μπορεί να πιστέψει πως όλα τελείωσαν."

"Μα πώς είναι δυνατόν να παραμένει ζεστό;"

"Ελπίζει. Και η καρδιά μου ελπίζει. Και το τεμαχισμένο σώμα μου. Και αυτή η περιπλανώμενη ψυχή. Η ελπίδα είναι σαν φλόγα. Καίει. Και τα κρατάει ζεστά. Δεν ξέρω για πόσο. Ίσως για πάντα."

"Μεγάλη κουβέντα."

"Ναι, μεγάλη. Και το γεγονός πως τολμώ να την ξεστομίζω, μάλλον σημαίνει πως την εννοώ. Εντάξει;"

"Καλά, ηρέμησε."

"Την τελευταία φορά που μιλήσαμε μου είπε πως έχω όλα όσα θέλει."

"Τότε γιατί σε παράτησε;"

"Μάλλον δεν του αρέσει να τα έχει όλα."

"Ή ίσως τα όλα να τον φοβίζουν."

"Ή ίσως μου είπε ψέματα."

"Κοίτα, αν δεν είναι κάτι τότε αυτό είναι ψεύτης."

"Πολλά δεν είναι."

"Δηλαδή;"

"Δεν είναι ο άνθρωπος που θέλω να αφήσω. Δεν είναι ο άνθρωπος για τον οποίο ο έρωτας που έχω θα πεθάνει. Δεν είναι ο άνθρωπος που όλοι κατανοούν. Δεν είναι ο άνθρωπος που θέλω να ξέρω πως δεν υπάρχει στη ζωή μου. Δεν είναι ο άνθρωπος που δεν θέλω να βλέπω κάθε μέρα δίπλα μου. Δεν είναι ο άνθρωπος που δεν θέλω να με φιλάει μέχρι να μουδιάσουν τα χείλη μου."

"Αν δεν είναι όλα αυτά τότε τι είναι;"

"Είναι ο άνθρωπος από τον οποίο δεν θέλησα ποτέ να κρύψω τον εαυτό μου. Ο άνθρωπος που δεν φόρεσα ποτέ μάσκα. Ο άνθρωπος που ξύπνησε την ευτυχία μέσα μου. Ο άνθρωπος που με έκανε να χαμογελώ απλά επειδή ζω. Είναι ο άνθρωπος που, χωρίς να το καταλάβει, άνοιξε το κλουβί που με κρατούσε από πάντα φυλακισμένη. Ο άνθρωπος που απελευθέρωσε το εγώ μου. Ο άνθρωπος που με έκανε να βλέπω τον κόσμο με φως. Είναι ο άνθρωπος που δεν θέλω να εγκαταλείψω. Γιατί αν το κάνω, αυτά τα θραύσματα που βλέπεις θα σαπίσουν. Το αίμα αυτό θα ξεραθεί. Η καρδιά θα πετρώσει. Και η ψυχή θα βουτηχτεί στο σκοτάδι."

Παύση.

"Λυπάμαι που δεν καταλαβαίνεις επειδή εσύ, και ο κάθε εσύ, κάνεις την ήδη δύσκολη ζωή μου ακόμα πιο δύσκολη με όλες τις κενές συμβουλές σου. Αλλά ταυτόχρονα δεν λυπάμαι καθόλου. Διότι αν καταλάβαινες, θα σήμαινε πως η αγάπη αυτή δεν είναι δική μου. Πως αυτός ο έρωτας δεν υπάρχει για εκείνον. Αν καταλάβαινες τότε όλα θα ήταν απλά, άδεια, πεζά, κοινά. Αν καταλάβαινες, δεν θα τον αγαπούσα αληθινά. Τώρα όμως ξέρω. Και χαίρομαι που δεν μπορείς να ξέρεις κι εσύ."